Een lofzang voor Arbonne

Twee buurlanden, twee uitersten.

Arbonne: zuidelijk gelegen, warm klimaat, godinnen worden aanbeden en romantische liederen spelen hier de hoofdrol.

Gorhaut: noordelijk gelegen en ruig, koud, goden worden aanbeden en er is een koning aan de macht met weinig gevoel voor liefde en empathie.

Een lofzang voor Arbonne (originele titel A song for Arbonne) is een historische novel met een sprankje fantasy, zoals we gewend zijn van Guy Gavriel Kay. Als je geen liefhebber van fantasy bent hoef je niet te vrezen, het aandeel wordt niet heel veel groter dan twee verschillende kleuren manen aan de hemel.

De novel speelt zich af in de late middeleeuwen in een romantische Provence-achtige setting. Je maakt kennis met Arbonne door de ogen van Blaise, een huurling uit Gorhaut. Hij is natuurlijk enorm verwonderd over de vrouwelijke cultuur die in Arbonne heerst, een tegenstelling tot de cultuur waar hij vandaan komt. Vrouwen zijn aan de macht, een godin wordt aanbeden en troubadours worden heel belangrijk gevonden. De troubadours doen altijd hun uiterste best met hun romantiek, zelfs als de liefde nooit beantwoord wordt. In de ogen van Blaise zijn de mannen in Arbonne niet bepaald stoer en mannelijk. Arbonne en Gorhaut raken in een ruzie verwikkeld, waarbij Blaise een hoofdrol speelt in zowel de oorzaak als gevolg. In de aanloop naar een strijd tussen de twee buurlanden ziet Blaise een overeenkomst tussen de twee, ze hebben namelijk beiden interne moeilijkheden waardoor ze een stuk lastiger een vuist kunnen maken in een eventuele oorlog. Maakt het vrouwelijke Arbonne wel een kans tegen het ruige mannelijke Gorhaut als het zo ver komt?

Gorhaut en Arbonne lijken een dikke knipoog naar Normandie en de Provence, waarbij de een extreem mannelijk is en de ander extreem vrouwelijk. Kay weet goed uit te lichten wat voor beide extremen de valkuilen zijn als er balans ontbreekt. Bovendien bewijst het verhaal dat vooroordelen over die extremen niet altijd hoeven te kloppen. Actie wordt flink afgewisseld met innerlijke monologen of herinneringen van de hoofdpersonen waardoor het tempo soms wel eens ontbreekt. Ondanks de innerlijke monologen mist er bij sommige belangrijke personages, vooral uit Gorhaut, wat diepgang waardoor het verhaal wel eens eendimensionaal wordt.

Het is waarschijnlijk niet het magnum opus van Kay, daarvoor zou ik je doorverwijzen naar Tigana of Lions of Al Rassan, maar als je de poëtische schrijfstijl en setting van Kay kunt waarderen mag je deze absoluut niet missen.

Bekijk dit boek